Het grote wandelen


Nederland is in onze tijd massaal aan de wandel: een overvol Pieterpad, files in de richting van Santiago di Compostella, filosofisch of spiritueel wandelen en zo zouden we nog wel een tijdje door kunnen gaan. Al geruime tijd woedt er ook een fundamenteel debat over zaken als duurzaamheid, de verhouding van landbouw en ecologie, over de verhouding van mens en natuur in ruime zin.
Er vinden tentoonstellingen plaats over randgebieden van dit wandelen, zoals de taal van de wolken in de schilderkunst, een expositie in de Schirn-Kunsthalle in Frankfurt rond wildernis en in een ander domein verschijnt er de 640 pagina’s tellende ‘Vogelatlas  van Nederland’ voor de talloze vogelaars.

Het is dan ook niet meer dan spannend dat op 13 maart Mathijs Deen in het Clockhuys een inleiding houdt met de titel ‘Over oude wegen’, die ik alleen maar van harte kan aanbevelen.

Gelukkig hebben wij ook in ons geliefde Haren meer dan voldoende fraaie wandel-mogelijkheden. En kunnen we binnenkort gedenken hoe in 1899, al weer 120 jaar geleden, Staatsbosbeheer werd opgericht. Ook ikzelf denk met groot genoegen terug aan de vele wandelwegen uit mijn kinderjaren door het Limburgse Heuvelland of aan de wandeltochten tijdens mijn middelbare schooltijd door het Land Van Maas en Waal. In mijn studententijd was ik reisleider bij een Duits reisbureau en zwierf ik met de gasten door het Zwarte Woud of langs de oevers van de Bodensee en rond het gigantische bergmassief van de Matterhorn in Zermatt.

Iedereen heeft, denk ik, zo zijn eigen wandelgeschiedenis en kan de favoriete plekken opsommen waar ze ooit hebben rondgewandeld. Het probleem van ons dichtbevolkte land is echter, dat we die paar echte ongeschonden natuurgebieden misschien net te weinig koesteren.

Al een eeuw geleden schreef onze dichter J.C. Bloem: “En dan, wat is natuur nog in dit Land?” Wij mogen ons gelukkig prijzen met het gebied rond de Drentsche Aa of genieten van het recent verschenen boek: ‘Op verkenning door het Hogeland, met vele verhalen en talrijke foto's.’

Voltaire zei ooit: "God schiep de wereld, maar wij schiepen Nederland”.

Iemand als Caspar Janssen heeft zo'n anderhalf jaar lang door dit Nederland rondgetrokken en het Nederlandse landschap van Veluwe tot Oostvaardersplassen beschreven.

Dus wandel binnenkort mee met Mathijs Deen die in Haren een soortgelijke voettocht zal doen.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een zomer in Haren - Jolien Berendsen-Prins

Een zomer in Haren... Als de windrichting goed is, hoor ik in onze zonovergoten tuin de kerkklok van de 12de eeuwse Nicolai- of Dorpskerk slaan. Terwijl ik de uitgebloeide rozen verwijder of uitbundig groeiende takken terugsnoei in onze lusthof, kijk ik af en toe op en kan ik tussen de struiken en bomen precies het haantje op de toren in de zon zien glinsteren. Omdat Haren op de Hondsrug tussen de Hunze en de Drentsche Aa ligt en er vroeger een klein haventje aanwezig was met het oog op het vervoer over deze waterwegen, is het niet verwonderlijk dat onze kerk  800 jaar geleden aan Sint Nicolaas was gewijd. Immers hij werd in heel Europa niet alleen beschouwd als de beschermheilige van kinderen en scholieren, maar ook van zeevarenden en ander scheepsvolk. Geen wonder dat Sinterklaas na aankomst in Haren graag de kinderen ontvangt in deze naar hem vernoemde kerk. Elke zaterdagmiddag galmt de klok om 16uur, als sein dat de zondagsrust nadert. Een kwartier voordat
Meer lezen

De zomer in het donker - Hans Boerema

De zomer in het donker Voor het eerst sinds het overlijden van zijn vader zocht hij zijn toevlucht in het huis van zijn ouders op het eiland. Onderweg naar het station slaagde hij er niet in zich van de waan te bevrijden dat hij door alle mensen in de wijde omtrek werd besproken alsof hij een ten onrechte vrijgesproken misdadiger was. In de bus keek hij naar de lucht die lichter blauw was dan het lichtblauw van blauwe ogen waarin zonlicht wordt weerkaatst. Op het dek van de boot volgde hij nauwgezet de bewegingen van het zeewater. ‘Golfslagen stromen achterstevoren neerwaarts over elkaar heen in het weids klotsende zwart-achtige blauw,’ concludeerde hij dromerig. Bij aankomst op het eiland, met de zee achter zich en het gras van de dijk onder zijn voeten, dacht hij aan Joy, het meisje dat hij had ontmoet na afloop van een kerkdienst. Zij had gehuild omdat haar broer meer met God bezig was dan zij. Sluipend bijna, liep hij over het schelpenpad door de achtertuin. Het zwarte m
Meer lezen

Mijn beeld van Groningen

  Je wordt, als je van buiten komt, nooit een echte Groninger, maar hooguit een inwoner van Groningen. In de loop van ruim 55 jaar heb ik mij uiteraard verdiept in boeken van kenners van onze stad zoals Dr. A.T. Schuitema Meijer, (denk aan Zo was Groningen 1919-1939  (1967, 55 pagina's met tal van foto's), of  Groningen vroeger en nu  (1969,109 pagina's), of een bundel als  Groningers op weg naar de moderne tijd  (1988, 144 pagina's )en dan heb ik het nog niet eens over de vele latere studies van auteurs als Frans Westra en Martin Hillenga. Ik kan heel erg genieten van de oude gravure Stadscaerte van Groeningen van Egbert Haubois, met een prachtige afbeelding in vogelvlucht van de Brede Merct en talrijke andere plekken in de stad van 1637. In de loop van die decennia heb ik heel veel ontdekt in Stad en Ommeland. Ik genoot van de talloze prachtige, oude kerken en van de restanten van de ooit zo talrijke kloosters als Aduard en Ter Apel, van de borgen als Fraeylema,
Meer lezen