Een Terugblik

Het nieuwe jaar is al weer een maand ingegaan en meteen is er weer een discussie los gebarsten over de vraag: moeten we nu twintig-twintig zeggen of tweeduizend- twintig. Dat is zelfs al een punt in het generatie-conflict tussen de naoorlogse Boomers en de Millenials geworden. Het afgelopen jaar vond er een soortgelijk nogal merkwaardig debat plaats naar aanleiding
van het begrip Gouden Eeuw. Het Amsterdam Museum was van mening, dat te veel negatieve kanten van de 17de Eeuw werden genegeerd. Talloze reacties van alle mogelijke kanten barsten vervolgens los. Het hele verhaal past uiteraard in de al veel langer lopende discussie over het koloniale verleden, de roep om beladen straatnamen en monumenten te verwijderen, om bij een eenzijdig beeld  meer aandacht te schenken aan de schaduwzijden.

We weten allemaal dat het begrip Gouden Eeuw pas in de 19de eeuw bij Busken Huet tot stand kwam (1884 als ik mij niet vergis ) maar dat hoeft nog niet te impliceren dat we voortdurend het verleden moeten herschrijven. Overigens is zo'n pleidooi voor een grotere meerstemmigheid voor nieuwe perspectieven nooit weg maar in mijn visie was de opmerking van de Museum-directeuren Judikje Kiers en Margriet Schavemaker dat het niet zou gaan om herschrijven maar  om verrijken toch wat twijfelachtig. Uiteraard bestaat er zoiets als gevoelige terminologie, als etnische aanduidingen enz.
maar het ongemak ten opzichte van het verleden, de nuancering lijkt mij in zo'n geval meer dan voldoende om eenzijdige perspectieven te reduceren.  Al veel vroeger hadden auteurs als Simon Schama en een historicus als Maarten Prak duidelijk gemaakt dat er tegelijkertijd behoefte bestaat aan zulke culturele symbolen binnen de identiteit en natie-vorming van ons land. Misschien was het artikel in de Volkskrant rond deze kwestie toch vooral een marketing-truc voor het eigen museum en de dependance in het Hermitage museum. Maar zo'n debat is ook altijd leuk om te volgen en alvast vooruit te kijken naar 2024 wanneer Amsterdam 750 jaar bestaat.

Tot slot moest ik uiteraard ook wat dichter bij huis denken aan de recente
campagne in Haren met spitsvondige en creatieve affiches rond ons eigen
Haren tegenover uitspraken als: er gaat niets boven Groningen.
Zo'n tekst als: Het mooiste van Groningen? HAREN ...lijkt mij de spijker
op de kop te slaan.


Karel Hupperetz



--

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een zomer in Haren - Jolien Berendsen-Prins

Een zomer in Haren... Als de windrichting goed is, hoor ik in onze zonovergoten tuin de kerkklok van de 12de eeuwse Nicolai- of Dorpskerk slaan. Terwijl ik de uitgebloeide rozen verwijder of uitbundig groeiende takken terugsnoei in onze lusthof, kijk ik af en toe op en kan ik tussen de struiken en bomen precies het haantje op de toren in de zon zien glinsteren. Omdat Haren op de Hondsrug tussen de Hunze en de Drentsche Aa ligt en er vroeger een klein haventje aanwezig was met het oog op het vervoer over deze waterwegen, is het niet verwonderlijk dat onze kerk  800 jaar geleden aan Sint Nicolaas was gewijd. Immers hij werd in heel Europa niet alleen beschouwd als de beschermheilige van kinderen en scholieren, maar ook van zeevarenden en ander scheepsvolk. Geen wonder dat Sinterklaas na aankomst in Haren graag de kinderen ontvangt in deze naar hem vernoemde kerk. Elke zaterdagmiddag galmt de klok om 16uur, als sein dat de zondagsrust nadert. Een kwartier voordat
Meer lezen

De zomer in het donker - Hans Boerema

De zomer in het donker Voor het eerst sinds het overlijden van zijn vader zocht hij zijn toevlucht in het huis van zijn ouders op het eiland. Onderweg naar het station slaagde hij er niet in zich van de waan te bevrijden dat hij door alle mensen in de wijde omtrek werd besproken alsof hij een ten onrechte vrijgesproken misdadiger was. In de bus keek hij naar de lucht die lichter blauw was dan het lichtblauw van blauwe ogen waarin zonlicht wordt weerkaatst. Op het dek van de boot volgde hij nauwgezet de bewegingen van het zeewater. ‘Golfslagen stromen achterstevoren neerwaarts over elkaar heen in het weids klotsende zwart-achtige blauw,’ concludeerde hij dromerig. Bij aankomst op het eiland, met de zee achter zich en het gras van de dijk onder zijn voeten, dacht hij aan Joy, het meisje dat hij had ontmoet na afloop van een kerkdienst. Zij had gehuild omdat haar broer meer met God bezig was dan zij. Sluipend bijna, liep hij over het schelpenpad door de achtertuin. Het zwarte m
Meer lezen

Mijn beeld van Groningen

  Je wordt, als je van buiten komt, nooit een echte Groninger, maar hooguit een inwoner van Groningen. In de loop van ruim 55 jaar heb ik mij uiteraard verdiept in boeken van kenners van onze stad zoals Dr. A.T. Schuitema Meijer, (denk aan Zo was Groningen 1919-1939  (1967, 55 pagina's met tal van foto's), of  Groningen vroeger en nu  (1969,109 pagina's), of een bundel als  Groningers op weg naar de moderne tijd  (1988, 144 pagina's )en dan heb ik het nog niet eens over de vele latere studies van auteurs als Frans Westra en Martin Hillenga. Ik kan heel erg genieten van de oude gravure Stadscaerte van Groeningen van Egbert Haubois, met een prachtige afbeelding in vogelvlucht van de Brede Merct en talrijke andere plekken in de stad van 1637. In de loop van die decennia heb ik heel veel ontdekt in Stad en Ommeland. Ik genoot van de talloze prachtige, oude kerken en van de restanten van de ooit zo talrijke kloosters als Aduard en Ter Apel, van de borgen als Fraeylema,
Meer lezen